Πένθος στα παιδιά

Απαντάμε ΜΟΝΟ σε αυτά που μας ρωτάνε. Δεν είναι απαραίτητο να μπούμε σε λεπτομέρειες όταν δεν μας το έχουν ζητήσει. 

Προσπαθούμε να απαντήσουμε με λεξιλόγιο που είναι κατανοητό και δεν πρόκειται να οδηγήσει σε παρερμηνείες. 

ΑΚΟΥΜΕ: Τους επιτρέπουμε να μιλήσουν, να εκφράσουν σκέψεις και συναισθήματα.  Όταν υπάρχει πένθος στην οικογένεια ίσως η στενή οικογένεια δεν είναι σε θέση να επικοινωνήσει συναισθήματα και σκέψεις. Αυτό συχνά ερμηνεύεται από τα παιδιά ως απαγόρευση στο να αισθανθούν και να μιλήσουν για όσα βιώνουν. Είναι λοιπόν σημαντικό να αναφέρουμε σε κάποιον ενήλικα που είναι κοντά στα παιδιά ώστε να τα πλησιάσει και να τους δείξει ότι είναι εκεί για να τα ακούσει και να συζητήσει μαζί τους ή να λύσει απορίες. 

ΜΙΛΑΜΕ: Δεν είναι κακό να μιλήσουμε και για τα δικά μας συναισθήματα.  Είναι πολύ πιο βοηθητικό να ξέρουν πως ότι νιώθουν είναι φυσιολογικό, το νιώθουν και άλλοι και είναι εντάξει να το εκφράσουν φανερά! 

ΔΕΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΟΠΟΙΟΥΜΕ: Τα συναισθήματα δεν μπορούν να μας βλάψουν. Αποφεύγουμε να λέμε στα παιδιά «μη στενοχωριέσαι» ή «θα πάθεις τίποτα από τη στεναχώρια σου». Τα ερμηνεύουν πολύ διαφορετικά και καταλήγουν να φοβούνται να νιώσουν θλίψη. 

ΑΠΟΔΕΧΟΜΑΣΤΕ: ακόμα και το μη πένθος. Δεν έχουμε όλοι τον ίδιο ρυθμό επεξεργασίας των γεγονότων. Δεν ειμαστε όλοι ίδιοι στον τρόπο που βιώνουμε συναισθήματα. Είναι λοιπόν αναμενόμενο κάποιοι άνθρωποι να δείχνουν «αναίσθητοι» ή ακόμα και χαρούμενοι ή «σαν να μην έγινε τίποτα». Αυτοί οι άνθρωποι μόνο αναίσθητοι δεν είναι! Χρειάζεται να είμαστε δίπλα τους σε αναμονή και να τους γνωστοποιούμε ότι είμαστε εκεί γι αυτούς όποτε θα είναι έτοιμοι! 

Δώστε χρόνο στα παιδιά που πενθούν. Πολύ συχνά επηρεάζεται η ικανότητας τους για συγκέντρωση και αφομοίωση νέων πληροφοριών και αυτό με τη σειρά του επηρέαζει τη σχολική τους επίδοσης τους! Ενημερώστε τον εκπαιδευτικό διακριτικά για την συναισθηματική κατάσταση του παιδιού. 

Εκπαίδευση στις κοινωνικές Δεξιότητες

‘Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον» … οι κοινωνικές μας όμως δεξιότητες δεν είναι απόλυτα έμφυτες αλλά μαθαίνονται. Τα παιδιά μαθαίνουν παρατηρώντας τους γύρω τους και τείνουν να επαναλαμβάνουν τις συμπεριφορές που βλέπουν ότι έχουν θετική ανταπόκριση από τους άλλους.

Με τον όρο «κοινωνικές δεξιότητες» εννοούμε κάθε δεξιότητα που επιτρέπει στο άτομο να αλληλεπιδρά και να επικοινωνεί επιτυχημένα με τους γύρω του. Σε αυτές ανήκουν, για παράδειγμα, η ικανότητα διατήρησης βλεμματικής επαφής, της εστίασης προσοχής στο συνομιλητή, η ενεργητική ακρόαση, η αναμονή της σειράς μας για να πάρουμε το λόγο ή να παίξουμε, η αναζήτηση βοήθειας, η διαπραγμάτευση, η επίλυση συγκρούσεων, η φιλοφρόνηση και ο έπαινος προς τους άλλους, η ικανότητα ελέγχου των παρορμήσεων κ.α.

Πώς μπορούν λοιπόν να μαθευτούν και να ενισχυθούν οι κοινωνικές δεξιότητες;

Μεγάλο μέρος τους μαθαίνεται στα πλαίσια του σχολείου. Από την πρώτη μέρα τα παιδιά βρίσκονται σε ένα πλαίσιο με συνομηλίκους και ενηλίκους και καλούνται να μάθουν να επικοινωνούν μαζί τους, συχνά μέσα από δοκιμή και λάθος! Τελειώνοντας όμως το σχολείο και η συναναστροφή με τους συμμαθητές είναι σημαντικό να υπάρχουν και άλλα ερεθίσματα και ευκαιρίες για ενίσχυση των δεξιοτήτων αυτών.

Μπορείτε επιπρόσθετα να οργανώσετε ευκαιρίες για κοινωνική αλληλεπίδραση ώστε να βρίσκεται το παιδί με άτομα της ηλικίας του. Όταν βρίσκεστε στη συνθήκη ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΤΕ  τη συμπεριφορά του. Μιλάει μαζί τους, επιδιώκει να παίξει μαζί τους ή προτιμά το μοναχικό παιχνίδι, λύνει τα προβλήματα που μπορεί να προκύψουν πχ αν θέλουν το ίδιο παιχνίδι ή αν κάποιο παιχνίδι χαλάσει; Συλλέγοντας τις πληροφορίες αυτές, θα έχετε έπειτα την ευκαιρία να συζητήσετε μαζί του και να  το βοηθήσετε να «δει» μέσα από τα μάτια σας τη συμπεριφορά του. Κάντε σενάρια μαζί του και προσπαθήστε  να βρείτε  μαζί την καταλληλότερη αντίδραση.

Πέρα από τις ευκαιρίες για κοινωνικοποίηση με παιδιά της ηλικίας του στην ανάπτυξη των κοινωνικών δεξιοτήτων βοηθάει και η συναναστροφή με τους μεγάλους. Όταν βλέπουν εσάς να είστε με φίλους ή απλούς γνωστούς δίνετε το μοντέλο το οποίο μπορεί το παιδί να ακολουθήσει.

Μην ξεχνάτε ότι τα παιδιά παρατηρούν. Εαν σας βλέπει ντροπαλούς και διστακτικούς στη συναναστροφή σας με τους αγνώστους που συναντάτε είναι πολύ πιθανό να είναι και το ίδιο το παιδί διστακτικό στην πρώτη επαφή με νέους ανθρώπους. Δεν το κάνει από μίμηση καθαρά. Βλέποντας τη συναισθηματική σας κατάσταση το παιδί, από τη βρεφική κιόλας ηλικία, προσπαθεί να την ερμηνεύσει.  Όταν σας βλέπει φοβισμένο θεωρεί ότι υπάρχει κινδυνος και μπορεί να νιώσει επίσης άγχος ή φόβο. Όταν σας βλέπει χαλαρό θεωρεί ότι η συνθήκη είναι εντάξει και μπορεί να χαλαρώσει και το ίδιο.

Τέλος, προσπαθήστε, όσο ανεπιθύμητη κι αν είναι η συμπεριφορά του παιδιού σας, να μην το προσβάλετε με αρνητικούς χαρακτηρισμούς μπροστά σε άλλους. Προτιμήστε να του αναφέρετε το παράπτωμα του όταν θα είστε μόνοι σας και οπωσδήποτε να του προτείνετε τι θα μπορούσε να είχε κάνει αντί για αυτό που έκανε!